لیوان ِ شربت ِ بید مشک ِ نصفه میان ِ دستان ِ م.ن.یک بسته قرص لبه ی ِ میز. چادر ِ سفید با گل های ِ ریز ِ مغز ِ پسته ای گوشه ی ِ سمت ِ چپ ِ اتاق کشیده شده روی ِ زمین. انگار که مکان ِ مقدسی باشد و دورش را با همان چادر ِ سفید با گل های ِ ریز ِ مغز ِ پسته ای حصاری کشیده باشیم و ... پنجره نیمه باز. پرده هی کنار می رود. باد می خورد به تسبیح ِ آویزان شده از لبه ی ِ میز و تکانش می دهد. روسری ِ آبی و کیف ِ مشکی رنگ ِ م.ن جلوی ِ در ِ اتاق افتاده. یک ساعتی می شود که دارم سعی می کنم راضی شوی توی ِ این هوای ِ سرد و پر از خاک پنجره را ببندم اما جوابت تنها بالا بردن ِ ابروهات میان ِ چشمان ِ م.ن! یواشکی گریه ام می گیرد.

مانده ام که چطور توی ِ این هوا و این موقع ِ شب یک لیوان ِ تگری ِ آب ِ انار پیدا کنم.سرم درد می کند از بس فکر کرده ام و ته ِ همه اش بیراهه بوده.مانده ام میان ِ چشم های ِ تب دار ِ تو و داغی ِ پیشانی یَت و یک لیوان ِ تگری ِ آب ِ انار و حرکت ِ آونگی ِ تسبیح و صدای ِ بوق ِ ممتد ِ تلفن توی ِ گوشهایم.فکر می کنم تلفن هی زنگ می خورد اما زنگ نمی خورد. گوش هایم اشتباه می کنند.گریه ام می گیرد.

مثلا از خیر ِ یک لیوان ِ تگری ِ آب ِ انار گذشته ای.این که دلت می خواهد برایت کتاب بخوانم یعنی لطفا برو و یک کتاب بیاور و بنشین روی ِ این صندلی و با صدای ِ بدون ِ بغض برایم بخوان.یعنی کتابی نباشد که دوستش ندارم ها.با احترام دستور می دهی..! با احترام دستور می دهی هر طور شده یک کاسه پر از آب و گل ِ یاس برایت بیاورم.لامپ ِ حیاط روشن نمی شود و م.ن مجبورم پا بگذارم توی ِ تاریکی ِ مطلق و سرما تا عمق ِ استخوان هایم نفوذ کند و این که نشنیده بگیرم صدای ِ خش خش ِ چیزی را آن طرف تر.انگار که چشمانم را بسته ام.دستم را می کشم روی ِ خاک ِ باغچه ی ِ سرمازده و کمی آن طرف ترش.انگار یک مشت برگ می آید توی ِ دستم.یک مشت برگ ِ تازه.فکر می کنم که این بار اشتباه کرده ام.برگ ها را می گیرم در برابر چشمانم.بوی ِ عطر ِ یاس می دهد.یک مشت یاس میان ِ دستانم. انگار که همین حالا متولد شده باشند.فکر می کنم که باز هم خدا خیلیییییی زود آرزویت را برآورده کرده.آن هم میان ِ این سرما ... گریه ام می گیرد.

یاس ها را می ریزم توی ِ کاسه ی ِ گل ِ سرخ ِ جهیزیه ی ِ مامان ، با یک لیوان ِ آب ِ خنک.می گذارم روی ِ میز.چشمانم را می بندم و از میان ِ کتابها یکی را برمی دارم.همان می آید که خیلیییییییی دوستش داری اما ... اگر نگاهت بیفتد روی ِ طرح جلدش آن وقت است که  گریه ات می گیرد و بعد هی سرفه می کنی و هی نفست بالا نمی آید و ... دلم را می زنم به دریا و کتاب را می گیرم در برابر ِ چشمانم.انگار که جور عجیبی جا خورده باشی زل میزنی به طرح ِ روی ِ جلدش و آن ماهی.شمرده شمرده دارم واژه ها را در برابر ِ چشمانت ردیف میکنم و این بار برایت متفاوت می خوانم داستان را! اصلا حواسم به واژه های ِ کتاب نیست.هی واژه ها ردیف می شوند و گریه های ِ م.ن بیشتر.این که انقدر آرام زل زده ای به م.ن و کتاب ِ توی ِ دستم.این که خیلی آرام زل زده ای به م.ن عجیب می زند و این که یکهو خوابت بیاید.سرم درد می کند.سرم را می گذارم لبه ی ِ میز.هنوز چشمانم گرم نشده که از صدای ِ به هم خوردن ِ پنجره از خواب می پرم.هوا هنوز کاملا روشن نشده.کتاب ِ نیمه باز افتاده روی ِ زمین.چادر ِ سفید با گل های ِ ریز ِ مغز ِ پسته ای مچاله شده و قاب ِ عکس ِ لبخندی پیدا.اتاق پر شده از عطر ِ گل ِ یاس.گریه ام بگیرد؟

دستانت سرد ِ سرد. بیدار نمی شوی دیگر و م.ن تا ابد گم می شوم میان ِ همان گل های ِ ریز ِ مغز ِ پسته ای چادر ِ   سفیدم.

+ باورم نمی شود که تمام می شوی دیگر ... باورم نمی شود ... ن م ی ش و د ...

++ گفته بودم اگر یک باره بروی ، نیست می شود این م.ن ... گفته بودم؟